به گزارش “راهبرد انرژی“، در دوره نخست ریاست جمهوری ترامپ (2017-2021)، نفت ایران به طیف وسیعی از کشورهای جهان از جمله چین، هند، کره جنوبی، ترکیه و سایر کشورها از جمله کشورهای اروپایی صادر می‌شد. زمانی که اولین دولت ترامپ تحریم‌ها را دوباره علیه ایران اعمال کرد، تمام این کشورهای ذکر شده به جز چین از این تحریم‌ها تبعیت کردند. این امر به سقوط سریع صادرات نفت ایران منجر شد. در حال حاضر 90 درصد صادرات نفت خام ایران به یک کشور صورت می‌گیرد و آن هم چین است.
مهمتر از این، خریداران نفت ایران در این کشور آسیایی گروهی از پالایشگاه‌های خصوصی مستقل هستند که به شرکت‌های بزرگ چینی دارای روابط تجاری بین المللی مرتبط نیستند و خارج از سیستم مالی بین المللی تحت کنترل آمریکا فعالیت می‌کنند. بنابراین، تشدید دوباره تحریم‌ها ممکن است رویکرد کاملا مؤثری نباشد؛ زیرا این پالایشگاه‌ها همچنان نفت ایران را با تخفیف‌های قابل توجه دریافت می‌کنند و به احتمال زیاد به سیستم‌های تسویه حساب مبتنی بر پرداخت به یوان چین یا سیستم پایاپای متوسل می‌شوند که آن‌ها را از دسترس تحریم‌های آمریکا دور نگه می‌دارد.
علاوه بر این، تحت پوشش قرار دادن تمامی رویکردهای شبکه‌ای که ایران طی سال‌های گذشته برای درهم شکستن تحریم‌ها ساخته که متشکل از شرکت‌های وهمی، دلال‌ها، ناوگان‌های سایه و دفاتر انتقال پول در سراسر جهان می‌باشد، آسان نخواهد بود.
ماه‌های پایانی عمر دولت بایدن گواه این مساله است. به این ترتیب که تحریم ۲۳ نفتکش مورد استفاده برای انتقال نفت ایران به چین در پاسخ به حمله موشکی ایران به اسرائیل در اکتبر سال گذشته تنها تاثیری محدود بر صادرات نفت ایران به چین داشت. تهران بازی را به خوبی بلد است و اقدامات آمریکا دیگر مانع از ادامه آن نمی‌شود. از این‌رو، می‌توان گفت موفقیت اقدامات مورد انتظار واشنگتن علیه تهران تا حد زیادی به نقش چین به عنوان خریدار نفت ایران بستگی دارد.
نیاز پکن به نفت ایران با قیمت پایین و رقابت استراتژیکش با واشنگتن نشان می‌دهد که در برابر تلاش‌ها برای محدود کردن این تجارت مقاومت خواهد کرد. علاوه بر این، هدف قرار دادن شرکت‌های چینی درگیر در تجارت نفت ایران می‌تواند تنش‌ها بین آمریکا و چین را افزایش دهد و این امر روابط دیپلماتیک گسترده‌تر را پیچیده می‌کند، به‌ویژه اگر واشنگتن قصد داشته باشد نسخه جدیدی از جنگ تجاری با پکن را آغاز کند.
۶- از سوی دیگر، موفقیت نسبی تحریم‌های مورد انتظار آمریکا علیه ایران به این معناست که نیاز به جبران کمبود ناشی از کاهش صادرات ایران نفت وجود دارد. این امر احتمالا آمریکا را به هماهنگی با کشورهای عربی خلیج فارس برای جبران این کمبود سوق می‌دهد. با توجه به تجربه‌های تاریخی قبلی تهران ممکن است از این سیگنال خرسند نشود.
