دولت‌های عربی خلیج فارس به مرحله‌ای تازه از خوداتکایی رسیده‌اند؛ آنان نه می‌خواهند کاملاً به واشنگتن متکی باشند و نه قصد دارند در محور شرق ادغام شوند. بلکه با بهره‌گیری از ثروت انرژی، سرمایه‌گذاری‌های فرامرزی و نفوذ رسانه‌ای، در پی بازتعریف نقش خویش به‌عنوان مدیران نظم نوین خاورمیانه‌اند. قطر با دیپلماسی میانجی‌گرانه در پرونده‌های غزه و افغانستان، امارات با نفوذ اقتصادی در آفریقا و شاخ عربی، و عربستان با اصلاحات اقتصادی و نقش در بازار انرژی، هر یک بخشی از این راهبرد منطقه‌ای را نمایندگی می‌کنند.

قزاقستان در بزرگترین میدان خود، کاشاقان، با شرکت ‌های توتال انرژی فرانسه، انی ایتالیا و شل بریتانیا همکاری می ‌کند که انتظار می ‌رود، هر یک از آنها تا سال ۲۰۳۰، ۵ میلیارد دلار درآمد داشته باشند. دومین میدان بزرگ قزاقستان، تنگیز، به طور مشترک با شرکت آمریکایی شورون که قصد دارد، طی پنج سال آینده ۲۸ میلیارد دلار از آن درآمد کسب کند و اگزان موبیل که هدف ۱۴ میلیارد دلار تا سال ۲۰۳۰ را تعیین کرده است، در حال توسعه می باشد.

اکنون تمام شرکت ‌های عمده در این حوزه مشمول تحریم ها شدند. دولت روسیه حدود سی تا چهل درصد از درآمد خود را متکی به صادرات انرژی است. آمریکا با مسدود کردن راه صادرات نفت خام روسیه ، در نظر دارد از تامین مالی دولت پوتین در جنگ با اوکراین جلوگیری کند.