هدف آمریکا از آسان گیری در اجرای تحریم‌ها در قبال ایران رسیدن نفت بیشتر به بازارها است تا قیمت‌ها کاهش یابد.

شرکت ملی نفت ایران (NIOC) اعلام کرده که این کشور در حال حاضر حدود ۵۰ میلیارد دلار پروژه‌های نفت و گاز و پروژه‌های مرتبط با آن را در دستور کار دارد که در ادامه با پروژه‌های دیگری نیز همراه خواهد شد.

افزایش اتکای کشورهای اروپایی به گازطبیعی ‌مایع شده، آنها را در برابر نوسانات بازار آسیب‌پذیر کرده، خصوصا اینکه 70درصد از این واردات، به جای استفاده از قراردادهای بلندمدت شاخص نفت حاکم در آسیا، طی قراردادهایی کوتاه‌مدت خریداری می‌شوند.

با تشدید گرمایش جهانی و تلاش ایران برای تقویت موقعیت خود به عنوان یک رهبر در جهان جنوب ، جامعه بین‌المللی فرصت زمانی کوتاهی دارد تا تهران را به اهداف توسعه پایدار (SDGs) پایبند سازد تا روند استخراج بی ضابطه و آسیب رسان منابع طبیعی اش را محدود سازد.

چین بزرگترین وارد کننده نفت از منطقه خلیج فارس است و یک سوم نفت مصرفی چین از خلیج فارس به این کشور صادر می‌شود.

تدابیری که به قصد تنبیه خودکامگان به کار گرفته می شود، به فرسایش همان نظم غربی ای می انجامد که حفاظت از آن، هدف اصلی تحریم هاست.

شاید به لطف تحریم ها است که امروز به نظر می رسد، اقتصاد ایران بسیار متنوع تر از اکثر کشورهای وابسته به نفت در خاورمیانه است.

این نظم نوظهور جدید که با دلارهای نفتی سیراب می‌شود و بر پایه صلح‌سازی، پیشرفت اقتصادی و «استبداد مصلحت گرا» استوار است، از چالش‌ها و خطرات مصون نیست.

وبسایت «تانکر تراکر» که رفت و آمد نفتکش ها را زیر نظر دارد، میزان صادرات نفت خام ایران را بیش از 2 میلیون بشکه در روز اعلام کرده است.

دولت بایدن نقض تحریم فروش نفت ایران را نادیده گرفت تا اولا، دولت ایران را پشت میز مذاکره درباره برنامه هسته ای این کشور نگه دارد و ثانیا، به اروپا برای تامین نفت مورد نیاز خود بعد از تحریم نفتی روسیه و مخالفت کشورهای خلیج فارس با افزایش تولید نفت خود، کمک کند و ثالثا، بر سر پنج آمریکایی زندانی در ایران مذاکره کند.

معماری دلارهای نفتی قابل استفاده نیست. امروز روسیه و هند قیمت نفت را بر اساس معیار دوبی تعیین می کنند.»