تحویل حجم بیشتر گاز از روسیه به ایران – 20، 30، 50 میلیارد متر مکعب است. تنها در صورت صادرات بیشتر به کشورهای ثالث که ایران به عنوان کشور ترانزیتی عمل خواهد کرد، امکانپذیر است. با اینحال، چنین پروژه ای با مشکلات زیادی روبرو خواهد شد.

هرگونه حمله اسرائیل به صنایع نفت، گاز و پتروشیمی ایران احتمالا به تلاش‌های ایران و گروه‌های نیابتی این کشور برای حمله به اهداف کلیدی انرژی اسرائیل منجر می‌شود.

تقاضا برای گاز روسیه به شدت در حال افزایش است که می تواند به تقویت موقعیت روسیه با چین کمک کند و شرکای شرقی ما را به انعقاد توافق سریعتر سوق دهد.

این رویداد مهم علاوه بر تامین منافع دو کشور، گامی بلند در جهت تبدیل ایران به هاب گازی منطقه است.

این قرارداد در صورتی که قربانی وزن کشی سیاسی داخلی نمی شد می توانست تاکنون دهها میلیارد دلار برای کشور ارزآوری داشته باشد و با تقویت قدرت ملی کشور و وابستگی متقابل موضع امارات را در خصوص جزایر سه گانه ایرانی تعدیل نماید.

اهمیت راهبردی گاز آذربایجان در نقش آن به عنوان یک جایگزین (گاهی تنها جایگزین) برای گاز روسیه قرار دارد که کرملین از آن به عنوان سلاح استفاده کرده است.

عدم جمع‌آوری و استفاده از گازهای مشعل با فرض صادرات گاز طبیعی، طبق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، امکان کسب درآمد حدود ۴.۶ میلیارد دلار در سال گذشته و ۳۳.۷۹ میلیارد دلار در دهه گذشته را از کشور سلب کرده است.

پس از سرنگونی رژیم بعث عراقن، روابط تجاری و اقتصادی تهران-بغداد بیش از پیش گسترش یافت. دو کشور که در مجامع بین‌المللی به‌عنوان کشور دوست و برادر از هم یاد می کنند، در سال‌های اخیر افزون بر حوزه‌های سیاسی، روابط اقتصادی خود را نیز توسعه داده‌اند. ایران و عراق در غرب کارون دارای میدان‌های نفتی مشترکی هستند، در اوپک هم هر دو از تولیدکننده‌های مهم این سازمان به‌شمار می‌روند، اما ایران یک ویژگی برتر نسبت به عراق در حوزه انرژی دارد و آن گاز و خدمات بالای فنی و مهندسی است.

مقامات ایران توضیح نمی‌دهند اگر مصرف گاز به جای سوخت‌های مایع تا این حد صرفه اقتصادی دارد، چرا ایران خود بر ادامه صادرات سالانه ۱۸ میلیارد متر مکعب گاز به ترکیه و عراق اصرار می‌ورزد

کشورهای آسیای مرکزی و بویژه ترکمنستان نگاه کاملاً عملگرایانه‌ای به این پروژه دارند و به‌هیچ‌وجه خواستار درگیر شدن در آن نیستند.