در سال ۲۰۲۱، ایران و چین توافقنامه همکاری جامع ۲۵ ساله را امضا کردند. این توافقنامه یک توافقنامه اقتصادی و نه نظامی است که بر اساس آن چین تحریم‌های آمریکا را دور می‌زند تا نفت ایران را با قیمت پایین خریداری کند و در ازای آن، در ایران سرمایه گذاری خواهد کرد.

صادرکنندگان آمریکایی، یکی از ذینفعان اصلی تحریم نفت روسیه و ونزوئلا هستند و به بازارهایی که زمانی تحت نفوذ اوپک و متحدانش بودند، راه پیدا کرده اند.

هدف آمریکا از آسان گیری در اجرای تحریم‌ها در قبال ایران رسیدن نفت بیشتر به بازارها است تا قیمت‌ها کاهش یابد.

شاید به لطف تحریم ها است که امروز به نظر می رسد، اقتصاد ایران بسیار متنوع تر از اکثر کشورهای وابسته به نفت در خاورمیانه است.

به دلایل سیاسی-نظامی مرتبط با وابستگی به آمریکا، نخبگان اروپایی با اکراه سیاست انرژی پرهزینه ای را انتخاب کرده اند که بدون شک به مارپیچ تورمی در اقتصاد آنها دامن می زند.

جمهوری اسلامی در دسامبر گذشته به طور متوسط 1.14 میلیون بشکه (هر کدام 159 لیتر) در روز صادرات داشته که بیش از هر ماه دیگر در سال گذشته است. در ژانویه نیز صادرات به نقطه اوج جدیدی رسید.

اخیرا گروه هفت شامل ۷ کشور با اقتصادهای پیشرفته تصمیم گرفتند سقف قیمت نفت خام روسیه را ۶۰ دلار در هر بشکه تعیین کنند تا همزمان با طولانی شدن جنگ این کشور علیه اوکراین به منبع اصلی درآمد مسکو ضربه وارد کنند. اتحادیه اروپا نیز با سقف قیمت نفت روسیه همراهی کرده و دولت ایالات متحده نیز از آن استقبال کرد.