به گزارش “راهبرد انرژی”،یکی از مهمترین پارامترهای ارزیابی عملکرد دولتها، تبحر آنها در برقراری ارتباط با سایر کشورها و همسایگان است. شکوفایی دیپلماسی فارغ از معانی آن در نزد اهالی فن؛ اولین تاثیر مستقیم را بر روی اقتصاد و قراردادهای اقتصادی میگذارد. به بیان عام دیپلماسی را می توان رویکرد سیاسی اقتصادی دولتها در برخورد با سایر دولتها و خصوصاً همسایگان دانست. البته دیپلماسی روی کمرنگ تری مانند اعزام رایزن فرهنگی و مستشارارن نظامی نیز دارد.
کشور ما به عنوان یکی از غنی ترین دارندگان منابع نفت و گاز و یکی از اصلی ترین کشورهای عضو اوپک سالهاست که مراودات گسترده ای با سایر کشورها در خصوص صادرات انرژی دارد و این بستر گسترده و مناسب در پاره ای از اوقات زمینه ساز افزایش عمق استراتژیک ما در سایر کشورها خصوصاً همسایگان و گاهی تنها ختم به اخذ مدرک دکترا و یا پسا دکترای سفرای مامور شده است.
بهره مندی از منابع سرشار نفت و گاز، حجم فراوان منابع معدنی، وجود اقلیم‌های چهارفصل کامل برای دستیابی به انرژیهای تجدیدپذیر و بسیاری پتانسیل های دیگر موجود در کشور اگر با تدبیر و خرد همراه گردد می تواند، نقش پررنگی به ایران به عنوان یک هاب انرژی در جهان، خصوصاً برای همسایگان ببخشد. طبیعی است که انتظار رود با توجه به فراوانی منابع، ایران میبایست به یکی از کشورهای مهم صادرکننده انرژی حداقل در منطقه باشد و به‌تبع آن درآمدهای سرشاری برای کشور کسب شود، که این مهم محقق نخواهد شد مگر با ایجاد و برقراری دیپلماسی قوی انرژی با کشورهای هدف.
اخیراً چینش مهره های دیپلماسی انرژی در دولت به نوعی بوده است که بارقه های امید را برای متخصصین این حوزه مشتعل کرده است که البته هدایت و رهبری این مهره چینی از واجبات عاقبت به خیری آن است.
طی چند ماه گذشته که دولت سیزدهم کابینه خود را تشکیل داده، علیرغم وجود تنش‌های مرزی و منطقه در بین کشورهای همسایه، شاهد آمد و رفت‌های معناداری از مقامات و مسئولان کشورهای همسایه به وزارت نفت ایران و بالعکس هستیم. همچنین در کنار این رفت و آمدها، عقد قرارداد سوآپ گازی و ایجاد فرصت های ترانزیتی و تأمین انرژی برای کشورهای همسایه علاوه بر کسب درآمدهای سرشار و مطمئن برای کشور، قطعاً امنیت پایدار و جلوگیری از هرگونه تنش و پایداری منطقه‌ای را به دنبال خواهد داشت. در کنار این پایداری و امنیت و ایجاد زیرساخت‌های کلان ناشی از دیپلماسی انرژی، تجار و بازرگانان نیز خواهند توانست فضای کسب‌وکار خود را بهبود بخشیده و نسبت به صادرات و یا تأمین نیازهای خود اقدام و این تقویت اقتصادی، کشور را از وابستگی به غرب و تحقیر ناشی از رفتار مزورانه برخی از غربیها بی نیاز خواهد نمود.
در حال حاضر مهندس جواد اوجی وزیر نفت جمهوری اسلامی ایران، سکان‌دار برقراری دیپلماسی انرژی در کشور است که ایشان ترجیح داده است دیپلماسی خود را قویاً از کشورهای همسایه شروع نماید که تجربه نشان داده اگر بتوانیم سهم خوبی در اقتصاد هفت کشور عراق، ترکیه، ارمنستان، آذربایجان، ترکمنستان، افغانستان، پاکستان داشته باشیم، رشد قابل‌توجهی در اقتصاد و تولید ناخالص ملی و حجم منابع دست پیدا خواهیم کرد. اگر چه اکنون نمی توان عملکرد وزیر محترم نفت در این مورد را قضاوت نمود و تا حصول نتیجه و کارنامه این بخش منتظر خواهیم ماند اما باتوجه به رویکرد دولت و برقراری ارتباطات با همسایه‌ها، به نظر نگارنده بایستی حمایت کامل از ایشان به عمل‌آورده و نخبگان و صاحب نظران این بخش را برای همفکری و اتخاذ تصمیم عقلایی فراخواند.
