به گزارش “راهبرد انرژی“، این بار تمرکز بیست و نهمین کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد نه بر انتشار گازهای گلخانه ای، بلکه بر دلار است. در اوایل سال 2015 و در کنفرانس آب و هوا در پاریس، کشورها توافق کردند که یک هدف جدید و بالاتر چند میلیارد دلاری را «قبل از سال 2025» تعیین کنند. برگزاری این اجلاس در شرایط کنونی – چند روز پس از انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور بعدی آمریکا و فروپاشی ائتلاف دولتی در آلمان، یکی از بزرگترین اهداکنندگان مالی آب و هوا – اگرچه رسیدن به هدف را غیرممکن نکرده، اما مطمئنا آن را آسانتر نمی کند. «لی شو» که کنفرانس‌های سازمان ملل را از موسسه سیاست جامعه آسیا مستقر در واشنگتن دنبال می‌کند، می‌گوید: «باکو اولین آزمون بزرگ برای انعطاف‌پذیری رژیم جهانی آب و هوا خواهد بود». نتایج انتخابات آمریکا قطعا خبر خوبی نیست.
همچنین مبالغ زیادی برای کمک به کشورهای در حال توسعه به منظور اتخاذ یک مسیر سازگارتر با آب و هوا مورد نیاز است. اگر قرار است مزارع بادی جایگزین نیروگاههای زغال سنگ شوند، باید در آن سرمایه گذاری کرد. با این حال، کشورهای فقیرتر به ویژه فاقد پول کافی برای اعطای وام یا تعیین بودجه لازم بوده و به همین دلیل بسیاری هنوز به انرژی فسیلی ارزان‌تر متکی هستند. انطباق با پیامدهای تغییرات آب و هوایی نیز میلیاردها دلار هزینه خواهد داشت، چه برای حفاظت از بلایا، اسکان مجدد یا تامین آب. در نهایت، با افزایش دمای زمین، رویدادهای شدید آب و هوایی و در نتیجه ویرانی نیز افزایش می یابد. به ویژه کشورهای بسیار فقیر خواهان جبران خسارات ناشی از تغییرات اقلیمی هستند.
اما چه کسی برای آن هزینه می کند، و چقدر؟ در اوایل سال 2009 و در کنفرانس آب و هوای کپنهاگ، کشورهای صنعتی قول داده بودند از سال 2020 سالانه 100 میلیارد دلار برای این امر پرداخت کنند. این فقط پول مالیات نیست، بلکه وام ها و سرمایه گذاری هایی است که با بودجه عمومی تامین می شود. بنابراین منبع آنها هم خصوصی و هم عمومی است. با وجود این، کشورهای صنعتی تنها برای اولین بار در سال 2022 این مبلغ را جمع آوری کردند و انتظار می رود از سال 2025 این میزان رشد کند.
در کنار نگرانی از تامین این مبالغ هنگفت، بحثی نیز وجود دارد که جامعه بین‌الملل تقریبا 20 سال است که آن را به تعویق انداخته: چین چقدر مسوولیت دارد؟ در سال 1992 و در بدو تولد سیاست جهانی آب و هوا، جمهوری خلق چین همچنان کشوری در حال توسعه و عاری از تعهدات به حساب می آمد. اما دومین اقتصاد بزرگ و بزرگترین تولید کننده CO2 جهان تا به امروز بر حفظ همان جایگاه و عدم تعهد اصرار دارد.
اما سایر کشورها دیگر نمی خواهند ساکت باشند. آنالنا بائربوک، وزیر امور خارجه آلمان می گوید: «ما به سپرده گذاران جدید و بیشتری نیاز داریم. برای مدت طولانی می‌توانستیم بگوییم، اگر نیاز باشد، کار دیگری می کنیم.» اما آلمان دیگر این امکان را ندارد، به خصوص با توجه به پایان ائتلاف حکومتی. اتحادیه اروپا نیز در مأموریت خود به “گستره بزرگ تری از پرداخت کنندگان، از جمله کشورهایی که قادر به مشارکت هستند” نیاز دارد. اشاره به چین و کشورهای ثروتمند خلیج فارس است. آمریکا نیز خواستار عدالت بیشتر در توزیع است.
اما موقعیت واشنگتن اکنون تضعیف شده است. با بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید، یک پنی از سوی آمریکا برای حفاظت از آب و هوای جهانی خرج نخواهد شد. در گذشته، محور واشنگتن-پکن همیشه پیش نیاز پیشرفت واقعی در حفاظت از آب و هوای بین المللی بود. اکنون دوباره این فرصت از دست رفته است.
